چهار سال از ابتدای راه سبزمون گذشت. بسیار دلتنگم، بسیار بی تابم. به یاد میارم روزی رو که میرحسین پیام نوروزی خودش رو توی سایت کلمه منتشر کرد. به یاد دارم که تمام ایام عید رو در حال اس ام اس کردن متن پیام موسوی به شماره های ناشناس بودم. با بسیاری از این بیشماران دوست شدم و با یکی دو نفر از اونها البته کارم به درگیری لفظی کشیده شد.

الان اما !

الان توی خونم نشستم و هنوز هم منتظر پیامی از میرحسینم. دلتنگ صداش، بیانیه هاش و انرژی ای که واسه حضور توی خیابون بهمون میداد.

افسوس !

اما می دونم که نباید نا امید شد و هیچ وقت هم ذره ای از امیدم رو از دست ندادم.

درود به تمامی شهدا و زندانیان سیاسی، درود به خالقان این جنبش عظیم که همون مردم هستن، درود به رهبران سبز